Βρισκόμαστε συνεχώς σε μια διαδικασία είτε διατήρησης είτε αναζήτησης της ισορροπίας, πολύ μακριά ωστόσο από την αυτο-αποδοχή. Γιατί τα μηνύματα που έχουμε λάβει είναι στον διαχωρισμό, στην ενοχή, στην αρνητική κριτική του φύλου.

Σου θυμίζει κάτι;

«Μην τρως πολύ, μην τρως πολύ λίγο. Μην γίνεις χοντρή, μην είσαι πολύ αδύνατη. Θεέ μου σταματάς ποτέ να τρως; Ε, τρως ποτέ;»

Τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα βλέμματα αποστροφής, τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα βλέμματα ανησυχίας.

«Μην κάνεις πολύ θόρυβο. Μη σιωπάς. Έχε φωνή στην κοινωνία, άφησε τα αυτά για τα μεγάλα αγόρια. Θέλεις κάτι, μίλησε!

Όχι, όχι, όταν έρθει η σειρά σου, γλυκιά μου.»

Την έχεις ακούσει ποτέ να μιλάει; Δεν ξέρω καν πώς ακούγεται η φωνή της.

«Φρόντισε η φούστα σου να είναι αρκετά μακριά, αλλά όχι πολύ μακριά. Μην είσαι και πολύ διαθέσιμη, αλλά δεν θέλεις να μοιάζεις και με γιαγιά. Ανέδειξε την ομορφιά σου, αλλά όταν το κάνεις, φταις εσύ αν συμβεί κάτι. Πώς θα γυρίσει να σε κοιτάξει ένα αγόρι αν ντύνεσαι έτσι;»

«Κάνε σεξ, αλλά μείνε αθώα. Η ζωή χωρίς σεξ είναι βαρετή. Η ζωή με σεξ είναι αηδιαστική.

Θεέ μου, την έχεις δει; Έχει ρίξει κάθε άντρα στο γραφείο. Θεέ μου, την έχεις δει; Ακόμα παρθένα στην ηλικία της.»

«Να είσαι έξυπνη, αλλά όχι πολύ έξυπνη. Στους άντρες αρέσουν οι έξυπνες γυναίκες. Οι άντρες δεν αντέχουν να γνωρίζεις περισσότερα από αυτούς.

Κάνε τη χαζή. Ε, όχι και την τόσο χαζή.»

«Κάνε αυτό που αγαπάς, αλλά και πάλι όχι.

Γίνε ο εαυτός σου ή άσε τον εαυτό σου να είναι ό,τι θέλει εκτός αν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που λέμε εμείς»

και τελικά… Εγκρίνεσαι.(;)